Ik ben Mitzy, geboren in Brabant in 1969 in een gezin waar het zeer onveilig was en er geen ruimte was voor wie ik in wezen ben. Na jaren van overleven, aanpassen aan anderen, doen wat er van me verwacht werd en me diep ongelukkig voelen kwam ik in de maatschappij. Studie afgerond, aan het werk en denkend dat dit het zal zijn de komende 30 a 40 jaar. Proberen te functioneren in een wereld die niet op mij leek, een wereld die ik niet begreep en waar ik probeerde te overleven door te kopiëren wat ik zag. Het gaf me geen enkele voldoening, laat staan geluk. De overtuiging dat ook ik recht had op een beetje geluk was mijn spirituele overtuiging die mij gedurende mijn hele leven al op de been hield. De overtuiging dat ik onderdeel ben van het geheel en dat als “iedereen” gelukkig lijkt te zijn dat dus ook voor mij mag gelden. Dat ik geen idee had hoe dit te doen deed niets af aan mijn innerlijk weten van verbinding, van samen, van een groter plan.

Ik was al jaren bezig met zelfontwikkeling, mijn trauma’s proberen te begrijpen en te zoeken naar een manier om ook gelukkig te zijn. Het jezelf van de grond af aan opbouwen kost heel veel tijd, energie en Eigen Wijsheid. Mijn weg was nergens uitgestippeld, niemand had “het” antwoord voor mij. Wel wist ik dat mijn verleden zeker niet mijn weg naar geluk was, een toekomst zag ik niet en het heden was eigenlijk onleefbaar. En ondertussen ging het “gewone leven” door en probeerde ik zo goed en kwaad als ik kon te functioneren.

Het doen van heel veel zelfonderzoek, gesprekken, jaargroepen, cursussen en proberen toe te passen in mijn leven van heel veel verschillende “oplossingen” bracht me uiteindelijk via mijn hoofd terug bij mijn gevoel. Het gevoel niet begrepen te worden, pijn om wat is geweest, verdriet om wat had moeten zijn, verscheurende gevoelens om het verlies van mijn kinderen, onbegrip omdat niemand de verantwoordelijkheid nam toen ik kind was en boosheid omdat nu alles op mijn bordje lag. Zoveel gevoelens die de revue passeerde maakte dat ik volhardend door ging omdat ik nog steeds geloofde dat ook ik recht had op een beetje geluk. En na jaren van keihard werken, deels omdat ik nooit geleerd had dat ik mocht opgeven wanneer het te veel was, kwam er voorzichtig aan, beetje bij beetje meer rust in mezelf.

Nadat mijn hoofd en mijn gevoel meer rust hadden was het de beurt aan mijn lichaam. Alle trauma’s zaten daar opgeslagen en hadden invloed op hoe ik mij voelde. Stap voor stap kon ik mijn lichaam weer integreren in wie ik was. Mocht mijn lichaam die mij zo vaak in de steek had gelaten weer mee doen. De angsten die dat opriep waren heel groot, overweldigend maar ook zo helend dat ik wederom niet anders kon dan door gaan. Gewoon omdat ik voelde dat je zonder lichaam niet compleet bent en als ik mee wil doen met het grote geheel ik eerst zelf geheeld moet zijn.

Om mijn lichaam weer helemaal van mij te laten worden was er nog een ultieme test. Al mijn hele leven wilde ik vooral moeder zijn. Moeder van heeeeel veel kinderen. Ik besloot dat ik alles op alles zou zetten om toch nog een keer zwanger te raken. Na zeven jaar proberen bleek ik zwanger te zijn. Alle overtuigingen, gevoelens en fysieke reacties kwamen weer voorbij. Het alleen staan, het onbegrepen voelen, het verlies van mijn kinderen, de angsten, triggers, verdriet, boosheid, de onmacht kwamen voorbij. Maar nu in de kwetsbare positie van zwangere vrouw. Maar wat ook voorbij kwam was het heel bewust het leven mogen doorgeven helemaal op de manier zoals ik dacht dat dat paste. Ik wist al lange tijd dat ik alleen mijn eigen weg kon gaan en dat er geen compromis daarin mogelijk was. Wil een ander niet dan door zoeken tot ik iemand vind die wel past bij mijn weg. En dat dan onder tijdsdruk want een zwangerschap duurt niet langer dan 9 maanden.

Het leven door geven aan mijn zoon Kai was vooral een mentale, emotionele en fysieke reis waarbij de spiritualiteit overal aanwezig was. Eigenlijk precies zoals het mijn hele leven was geweest. De belangrijkste rode draad die de verbinding legt tussen alles wat er op de voorgrond gebeurd.

Het is geweldig dat ik op mijn 45^e nogmaals een kindje op de wereld mocht zetten. Een kindje wat zo welkom was, een kind wat er echt mocht zijn. Voor mij de kers op de taart, het ultieme bewijs dat alles mogelijk is en niets voor niets is geweest. Vanaf zijn geboorte was spiritualiteit vooral op de voorgrond aanwezig. Mijn zoon wijst me nog wel op dingen die nog niet opgelost zijn wat betreft gedachten, gevoelens en fysiek maar de boeventoon is echt spiritualiteit. Hierdoor ben ik gaan zien dat mijn onveilige hechting er voor zorgde dat ik enkel weer in contact kon komen met mezelf door de weg die we op aarde gaan achteruit te lopen. Eerst begrijpen, dan voelen en dan fysiek ervaren. Iets wat mijn zoon gelukkig op de normale weg kon doen. Eerst landen in je lichaam, dan in contact komen met al je emoties en dan gaan proberen om jezelf en uiteindelijk de wereld te gaan begrijpen.

Mijn zoon is een kind van de nieuwe aarde, heel gevoelig en duidelijk hier met een missie. Een natuur kind wiens motto is een dag niet buiten geweest is een dag niet geleefd. Ik geniet van zijn reis hier op aarde. Een reis die zijn broertjes en zusjes helaas niet hebben kunnen gaan. Een reis die ook voor mij niet weg gelegd was. Maar wat kan ik genieten van de reis die hij nu maakt. In veiligheid kennis maken en landen op deze mooie aarde en langzaam aan kennis maken met de ingewikkelde aarde die we met zijn allen gecreëerd hebben.

Het  innerlijk weten dat we deel zijn van een groter geheel, bedoeld zijn om samen te leven, bedoeld zijn om te delen met de aarde in plaats van vooral te nemen. Het innerlijk weten dat er een hoger doel is waarom we hier op dit moment zijn is continu aanwezig. En het is iets wat ik mijn zoon wil voorleven. Deel uit maken van een community, zelfvoorzienend leven, zelfontwikkeling en bijdragen aan een groep zodat deze ook ontwikkelt, dat is rede dat ik mij heb aangesloten bij Hunkapi Circle. Het delen vanuit een overvloed gedachte en zo bijdragen aan de mooie aarde waarop wij leven is een visie die helemaal past bij mijn idee over de nieuwe aarde.