Paramaribo, 4 july 1984, mijn landing op aarde.
Na heel wat omzwervingen beland ik waar ik nu ben,
Lunteren, 3 november 2022, mijn verwezenlijking (het ontwikkelen en uitdragen van mijn wezen) op aarde.

Ik ben Kim.

Ik identificeer mij als vrouw, moeder eigenlijk, in bredere zin. Al zolang ik me kan herinneren verlang ik naar het vervullen van de behoeften aan zorg(en voor een ander) en samenzijn. Misschien komt het door het reizende bestaan in mijn jonge leven -het steeds opnieuw afscheid nemen en opbouwen van vluchtige relaties- of door een dieper gemis naar iets wat ooit geweest is, maar ik voel het in alle vezels van mijn lijf: ik ben niet gemaakt om alleen of in een nucleaire samenstelling door het leven te reizen. Noch is het de bedoeling om star vast te houden aan  gemaakte keuzes. Het leven is een constant bewegende en veranderlijke stroom dat ons liefdevol meedraagt, zolang wij ons maar laten meedragen. Dat besef, van verbondenheid met het leven, elkaar en alles om ons heen, geven voor mij betekenis aan mijn zijn. En visa versa geef ik graag mijn zijn betekenis door uit te dragen, te delen en voor te leven wat voor mij waardevol en belangrijk is. Wellicht overbodig te benoemen, maar dat is niet een topbaan, groot huis, vette bankrekening en Tesla voor de deur 😉 het duurt even om dat inzicht te krijgen, zeker wanneer je middenin de wedstrijd staat, met blik en zicht op de overwinning. Daar stond ik dan, opleiding afgerond, liefdevolle relatie, baan, gezinswoning in een vriendelijke wijk, kerngezond en klaar voor ‘de volgende stap’. Kinderen.

En toen begon het écht steeds meer te knagen. Ten eerste het keiharde besef dat ‘het westerse gezin’ – één of liever nog beide ouders aan het werk, binnen hooguit 3 maanden na geboorte als het even kan, met als enig structurele zorgnetwerk de kinderopvang en later school – een absolute ‘losing game’ is (tja, met dank aan mijn meertalige opvoeding verstrik ik regelmatig in andere talen, excuses aan de taalpuristen onder ons) en gedoemd tot falen. Dat blijkt wel, houd de cijfers van postnatale depressies, burnouts, bindings- en verlatingsangst, depressie en zelfdoding onder jongeren er maar op na.

I wanted out. Maar hoe dan? En waarheen? En met wie?

Want 1 ding wist ik zeker, op een of ander manier had ik meer mensen nodig om me heen. Niet die massa waar ik tegenop botste in de stad omdat ze met hun mobiel of de hoeveelheid klinkers op straat bezig waren, of de blikken in de supermarkt als ik weer eens in pyjama op blote voeten met een kind op mijn buik én een op mijn rug een stapel Tony’s en afbak pizza’s afrekende, maar mensen die mij écht zagen, zonder medelijden of oordeel, met pure empathie en in volwaardige verbinding. Mensen die vanuit hun hart vroegen of ik behoefte had aan een knuffel, kop thee, gewoon iemand die er was, of een maaltijd voor me kookten, niet vanuit ‘neediness’ maar omdat dat is wat zij op dat moment voelden te kunnen geven, onvoorwaardelijk.

Dat gunde ik de kinderen, alle kinderen, de mensheid. Leven in liefdevolle en volwaardige verbinding. Daar ging ik naar op zoek, dat zou ik creëren. Makkelijker bedacht dan volbracht. Maar zoals mijn aard betaamt, never give up. Ik zal geen afscheid nemen hier op aarde zonder dat ik kan zeggen, “Ik heb een stukje aarde mooier achter gelaten dan ik het heb gevonden en dat geef ik door aan al die na mij komen zullen.”

Ondertussen gaat persoonlijke ontwikkeling, als ouder, als mens, als spiritueel wezen, in volle vaart vooruit en kom ik steeds mooiere verscholen paadjes tegen. Soms angstaanjagend en confronterend, maar elke keer weer een uitnodiging tot ontdekken waar dat pad toe leidt. En vaak zijn dat de meest verwonderlijke plekken. Een van mijn nieuwste paden is het volgen van een bushcraft opleiding. Het herbeleven en eigen maken van zoveel verloren kennis. Kennis dat ervoor gezorgd heeft dat wij hebben kunnen overleven als mens en die de meesten van ons de afgelopen decennia zijn vergeten en sterker nog, hebben afgedankt als inferieur of onbelangrijk. Dat raakt mij diep. Ik heb mezelf dat ook als doel gesteld zoveel mogelijk stukjes van die verloren kennis mezelf eigen te maken. Dat is een organisch proces dat zich gaande weg vormt, niet alle kennis resoneert voor mij of voelt eigen. En dan weer zijn er momenten waarop ik nieuwe dingen leer en me besef, dit wist ik al lang…

Met Hunkapi Circle heb ik een nieuw puzzelstukje kunnen passen in die eindeloze maar steeds duidelijker wordende en onmiskenbaar prachtige puzzel waar ik mee bezig ben. Wat ik mezelf, ons, de mensheid gun, dat gaan we creëren.

Vrij leven in liefdevolle verbinding.