Yule
door Mitzy
Soms probeer ik me voor te stellen hoe de natuur volken lang geleden op dit stukje aarde leefden. Hoe de wonderen van de natuur nog echt wonderen waren. Een wonder in een prachtig ritme wat zich leek te herhalen zonder ooit gewoon en saai te worden. De schoonheid van de natuur waar de mens van toen zo helemaal deel van uitmaakte dat er wellicht helemaal geen verschil was tussen de natuur en zijzelf. De natuur die soms zo beangstigend en overweldigend is. En diezelfde natuur die juist het leven brengt en datzelfde leven ook mooier maakt.
Hoe zouden zij deze tijd in het jaar hebben ervaren? Hoe was het om je deel te voelen van die wonderlijke natuur en te zien dat de dagen steeds korter worden. Een tijd waarin duisternis het lijkt te winnen van het licht. Een tijd waarin kou, wind en regen steeds meer de overhand lijken te krijgen. Een tijd waarin de natuur alles wat overbodig is lijkt los te laten. Het loslaten van de overvloedige oogst van het najaar waarin de aarde al haar weelde met ons deelt. De tijd waarin de zo vertrouwde groene kleuren in de bladeren ons verlaten zodat het rood en geel tevoorschijn kan komen om vervolgens deze bladeren los te laten. Zien hoe alles lijkt te veranderen, wetende dat diezelfde overvloedige oogst weer nieuwe planten in zich draagt. De rottende bladeren voedsel bevatten voor zoveel kleine kruipende dieren. Dat ze het voedsel bevatten voor diezelfde bomen en planten waar ze ooit deel van uitmaakten.
En naast alle veranderingen door los laten is er tegelijkertijd ook natuur die met het donker en de kou op een heel andere manier omgaat. De dieren die hun voordeel hebben gedaan met de overvloed en daarna besluiten deze tijd links te laten liggen en gewoon gaan slapen. Vol vertrouwen hun ogen sluiten om maanden later weer wakker te worden. De hulst die zijn mooie rode besjes deelt juist in deze tijd van het jaar. Alsof het lijkt te zeggen kijk hoe mooi de winter is. De rivieren, stroompjes en meren die weliswaar van omvang en vorm kunnen veranderen of misschien een andere route kiezen maar nooit echt helemaal weg lijken te zijn. Het water wat kan vallen als regen, als hagel, als sneeuw… en vervolgens gewoon weer water wordt. De mossen die uitbundig groeien en zo de natuur in deze donkere koude dagen een groene deken lijken te geven. Vogels die juist onze plek op aarde kiezen om de winter door te komen wanneer andere vogels onze plek al lang verlaten hebben.
En hoe wonderlijk en misschien ook hoe hoopgevend dat er tegelijkertijd zoveel onveranderd blijft in deze tijd van het jaar. De naaldbomen die zich nergens iets van aan lijken te trekken en gewoon groen blijven. De stenen en gebergten die schijnbaar stoïcijns blijven doen wat ze altijd al deden. Hun wijsheid, hun energie en hun kracht met ons delen in alle tijden van het jaar. Hoe wonderlijk is deze tijd door de eeuwen heen voor ons mensen geweest. Vooral als je je net zoals de mensen van toen zo verbonden voelt met de natuur.
Op het moment dat ik die verbinding echt voel met de natuur kan ik niet anders dan naar binnen keren en kijken wat deze tijd van het jaar met mij doet. Waar ik vroeger vooral een “CV-mens” was en de “gezelligheid” binnen opzocht, merk ik dat ik nu vanuit onze camper het buiten steeds meer opzoek en waardeer. De regen is niet alleen meer vervelend, de regen is het water voelen op mij en me ermee verbinden, wetende dat ook de regen komt en gaat. En als ik dan bij de voortent een zak met water ontdek in het dak dan voel ik de stress van mijn onderkomen veilig maken. Niet veilig tegen de natuur, maar veilig mét de natuur. Om vervolgens weer het vertrouwen te krijgen dat het goed genoeg is zoals het nu is. Wanneer de wind waait en het ijzig koud is, kan ik niet anders dan alle onbelangrijke dingen los laten en behouden wat belangrijk is. En de keuze wat onbelangrijk is en belangrijk kan ik elk moment opnieuw maken. Loslaten in vertrouwen wetende dat wanneer ik los laat er weer ruimte komt voor nieuwe dingen. Het vuurtje buiten wanneer ik me opwarm is het gebruiken van de oogst en het transformeren tot as wat weer vruchtbaar is voor de natuur. Daarnaast is het een plek van verbinding, verbinding met de mensen om me heen en verbinding met mezelf en mijn ware natuur. Wanneer ik ijs vind verwonder ik me erover dat het hetzelfde is als water. En heb ik geen zin om water te halen wanneer de kraan bevroren is, dan smelt ik wat ijs bij het vuurtje. Zo wonderlijk dat een kop thee van dit water dan ineens zoveel beter smaakt. En wanneer ik dan ineens de zon weer zie na zoveel natte en grauwe dagen ben ik ineens zo dankbaar voor dezelfde zon die ik in de zomer wel eens veel te enthousiast vond. Dankbaar voor die paar vreugdevolle stralen en hoopvol naar de toekomst omdat de zon ons niet vergeten is in deze tijd van het jaar.
Als ik dan na heel veel werken en vooral in de auto zitten mezelf nu weer verbind met de natuur merk ik hoe zeer het vele autorijden me tegenstaat. Begrijp me goed, ik vind de vrijheid en ruimte die mijn auto mij geeft fantastisch. Het geeft me de mogelijkheid om nieuwe plekken te ontdekken, mensen te ontmoeten en mooie ervaringen op te doen. Ik zou op dit moment mijn auto niet willen missen. Wel besef ik steeds meer hoe ver de auto mij soms weghaalt bij de natuur. De verbinding met de natuur is er gewoon niet. We gaan veel sneller dan ons lichaam eigenlijk kan, de prikkels zijn zo ontzettend onnatuurlijk en de energie kan ik op dit moment niet anders omschrijven dan dood.
Zo anders dan de natuur zelf. En dan bedoel ik niet alleen de bomen, planten en dieren. Maar ook juist de stenen, gebergten, rivieren, meren, schelpen, zeeën die hun energie zo moeiteloos met ons delen. En waar sommige mensen natuur fenomenen alleen maar zien als wetenschappelijk interessante zaken, bevatten die natuur fenomenen voor mij ook energie. Hoe blij ik kan worden van een regenboog, hoeveel ontzag ik kan hebben voor stormen. Hoeveel wijsheid kan een landschap uitstralen en hoe groots kan de zee zijn. Voor mij is dit allemaal energie en dus natuur. En hoe mooi is het dat ik als mens deel uit mag maken van deze natuur. Zo magisch om deze verbinding steeds meer te gaan voelen en steeds meer in mezelf te ontdekken dat dit is waar ook ik uit besta.
Zo naar binnen kerend herinner ik mezelf ineens de 12 Heilige Nachten. Iets waar ik een aantal jaren terug voor het eerst van hoorde en dacht hier wil ik iets mee. Nu na een aantal jaren Midwinter oftewel Yule gevierd te hebben wil ik dit jaar me na de Zonnewende verdiepen in de 12 Heilige Nachten. De nachten waarin de sluier tussen het zichtbare en onzichtbare dunner wordt. De tijd van verbinden met de onzichtbare wereld. De tijd om naar binnen te keren, te voelen, te horen, te weten wie ik ben, waar ik vandaan kom en waar ik naartoe ga. Een tijd van reflectie, dankbaarheid, delen, terug kijken, vooruit kijken, zijn in het moment, opruimen en loslaten, het onbewuste bewust maken, me in overgave te verbinden met mijn ware zelf en te weten wat het waard is te weten zodat ik daarna kan doen wat gedaan mag worden. Dit jaar ga ik de Tijd tussen de Tijden benutten door naar binnen te keren zodat ik daarna als herboren mijn pad verder kan gaan.
Ik wens iedereen een mooie, betekenisvolle en verbindende Yule. Wees bevriend met jezelf en je omgeving. Leef dankbaar en vol overgave je natuur!
